آداب و رسوم کرمانجی

کرمانج زبانان شمال شرقی کشور دارای رسم و رسوم متفاوتی هستند. برای مثال، کرمانج ها هر ساله در جشن نوروز، پس از تحویل سال نو، دهان خود را با آبنبات و شیرینی، به رسم شادی و خرسندی شیرین می کنند. در عشایر کرمانج، پس از تحویل سال یکی از پسران ایل، با گوسفند سفید رنگی وارد مکان زندگی خانواده ها می شود. عشایر کرمانج بر این باورند که قدم سبک فرد، باعث گذر خوش ایام خواهد شد. علاوه بر آن، طبخ برنج در شش شب ابتدایی سال، امری مرسوم بوده است. زیرا کرمانج ها بر این باور هستند که روح از دست رفتگانشان در شش شب اول سال به منزل آنها خواهد آمد.

کرمانج زبانان شمال شرقی کشور دارای رسم و رسوم متفاوتی هستند. برای مثال، کرمانج ها هر ساله در جشن نوروز، پس از تحویل سال نو، دهان خود را با آبنبات و شیرینی، به رسم شادی و خرسندی شیرین می کنند. در عشایر کرمانج، پس از تحویل سال یکی از پسران ایل، با گوسفند سفید رنگی وارد مکان زندگی خانواده ها می شود. عشایر کرمانج بر این باورند که قدم سبک فرد، باعث گذر خوش ایام خواهد شد. علاوه بر آن، طبخ برنج در شش شب ابتدایی سال، امری مرسوم بوده است. زیرا کرمانج ها بر این باور هستند که روح از دست رفتگانشان در شش شب اول سال به منزل آنها خواهد آمد.

آیین های ویژه نوروز

رسم شاه مولایی مردم خراسان مانند دیگر ایرانیان برای استقبال از سال نو آیین های ویژه و پسندیده ای هم دارند. یکی از آداب و رسوم خاص ساکنان خراسان جنوبی قبل از فرارسیدن جشن نوروز رسم شاه مولایی است. در این رسم چند روز مانده به نوروز، معتمدان محل با مراجعه به افراد خیر و کسانی که از نظر مالی بی نیاز هستند اقدام به تهیه اجناس مورد نیاز، مستمندان می کنند. رسم حنابندان یکی دیگر از مراسم مردم خراسان جنوبی در استقبال از بهار و نوروز، رسم حنابندان است. بنا بر این رسم مردم این خطه از سرزمین ایران و عمدتاً بانوان با رنگ کردن موی سر و انگشتان خود با حنا به استقبال نوروز می روند. مردم خراسان جنوبی بر این باورند که حنا بستن سنت دینی است و مایه شادابی و احساس جوانی وزنده دلی می‌شود و چون در روز نوروز باید شاد و سرحال بود، حنا می‌بندند. جشن چهارشنبه سوری، شال اندازی و کوزه شکنی یکی از جشن های ایرانیان در پیشواز از نوروز و بهار، جشن آخرین چهارشنبه سال یا چهارشنبه سوری است که در جای جای سرزمین ایران با آیین های ویژه ای برگزار می شود. یکی از سنت های قدیمی و ویژه که هنوز در بیشتر شهرهای خراسان شمالی در شب چهارشنبه سوری رایج است و نوجوانان و جوانان علاقه زیادی به اجرای آن دارند آیین ملاقه زنی است. آنها با پوشاندن سر وصورت خود، ملاقه به دست به پشت در خانه ها می روند و با خواندن ترانه های محلی، آمدن بهار را نوید داده و از صاحب خانه طلب عیدی می کنند. شال اندازی نیز یکی دیگر از مراسم های جذاب چهارشنبه سوری در این مناطق است. بر اساس این رسم کهن، جوانان خراسانی پس از مراسم آتش افروزی، به پشت بام همسایگان خود رفته و دو شال بلند رو به یگدیگر وصل می کنند و ازایوان خانه همسایه به پایین می اندازند و از صاحب خانه در خواست عیدی می کنند. سپس اهالی خانه خوراکی هایی را داخل شال گذاشته و آن را می بندند و جوانان هم با شور و شوق شال را به سمت بالا می کشند و در پایان شیرینی های جمع شده را در بین حاضران تقسیم می کنند. یکی دیگر از سنتهای کهن خراسانی ها در شب آخرین چهارشنبه سال مراسم کوزه شکنی است. طبق این رسم مقداری زغال، نمک و یک سکه کم ارزش را در کوزه ای می اندازند و دور سر اعضای خانواده می چرخانند. نفر آخری که کوزه به دستش می آید آن را دور سرخود چرخانده و بعد روی پشت بام خانه می رود و کوزه را به نیت دور شدن درد وبلا از اعضای خانواده داخل کوچه می اندازد تا بشکند.

رسم شاه مولایی مردم خراسان مانند دیگر ایرانیان برای استقبال از سال نو آیین های ویژه و پسندیده ای هم دارند. یکی از آداب و رسوم خاص ساکنان خراسان جنوبی قبل از فرارسیدن جشن نوروز رسم شاه مولایی است. در این رسم چند روز مانده به نوروز، معتمدان محل با مراجعه به افراد خیر و کسانی که از نظر مالی بی نیاز هستند اقدام به تهیه اجناس مورد نیاز، مستمندان می کنند. رسم حنابندان یکی دیگر از مراسم مردم خراسان جنوبی در استقبال از بهار و نوروز، رسم حنابندان است. بنا بر این رسم مردم این خطه از سرزمین ایران و عمدتاً بانوان با رنگ کردن موی سر و انگشتان خود با حنا به استقبال نوروز می روند. مردم خراسان جنوبی بر این باورند که حنا بستن سنت دینی است و مایه شادابی و احساس جوانی وزنده دلی می‌شود و چون در روز نوروز باید

عروسی های کرمانجی

عروسی های کرمانجی، تفاوت بسیار عمده ای با مراسم شادی در سایر مناطق کشور دارد. در گذشته هفت شبانه روز عروسی بر پا بوده است. با گذشت زمان این مدت به سه شبانه روز کاهش یافت. اما امروزه به دلیل شرایط معیشتی و تغییر فرهنگ، یک شبانه روز برای عروسی به شادی می پردازند. غذای عروسی کرمانجی، پلو به همراه گوشت تازه گوسفند است که اغلب توسط صاحبان مراسم عروسی ذبح می شوند. زنان و مردان کرمانج با لباس های محلی زیبا، به رقص های سنتی و محلی می پردازند. سنت شه واش (شادباش) یکی دیگر از نمونه های رسوم کرمانجی است.

عروسی های کرمانجی، تفاوت بسیار عمده ای با مراسم شادی در سایر مناطق کشور دارد. در گذشته هفت شبانه روز عروسی بر پا بوده است. با گذشت زمان این مدت به سه شبانه روز کاهش یافت. اما امروزه به دلیل شرایط معیشتی و تغییر فرهنگ، یک شبانه روز برای عروسی به شادی می پردازند. غذای عروسی کرمانجی، پلو به همراه گوشت تازه گوسفند است که اغلب توسط صاحبان مراسم عروسی ذبح می شوند. زنان و مردان کرمانج با لباس های محلی زیبا، به رقص های سنتی و محلی می پردازند. سنت شه واش (شادباش) یکی دیگر از نمونه های رسوم کرمانجی است.

پوشش زنان و مردان کرمانج

پوشش کرمانجی دارای زیبایی های خاص خود است. تنوع در رنگ و نقوش روی لباس ها، ریشه در فرهنگ این اقوام ایرانی دارد. لباس کرمانجی زنان، از دو بخش گُراس (پیراهن) و شیلوار (دامن پر چین) تشکیل شده است. گُراس یک پیراهن ساده و تقریبا بلند است که یقه خاصی ندارد، ولی بر روی آستین و قسمت جلویی آن نوارهایی با رنگ های شاد دوخته شده است. شیلوار یا همان دامن کوتاه پر چین اغلب از جنس مخمل است. رنگ شیلوارها اغلب قرمز و بنفش انتخاب می شود تا نوارهای دوخته شده بر روی آن، بیشتر نمایان باشد. جلیقه یکی دیگر از بخش های لباس کرمانجی است که به وسیله سکه های قدیمی تزئین می شود. این بخش از لباس در اصطلاح با دِراو (پول سکه ای) پوشش داده می شود و در هنگام حرکت صدایی موزون را تولید می کند. چارق، کفش محلی کرمانج های خراسانی است که اغلب در قوچان تولید می شود. این کفش های محلی زیبایی بسیار زیادی دارند. مردان کرمانج نیز اغلب از لباس هایی با دو بخش گُراس (پیراهن) و شَلار (شلوار) استفاده می کنند. تزئینات لباس مردان به نسبت لباس زنان کمتر است. مردان کرمانج در گذشته دستمال هایی شبیه به دستمال یزدی های امروزی به مچ دست خود می بستند. این امر مانع از فشار زیاد و خستگی دست در هنگام کشاورزی و یا حتی نوازندگی مداوم دو تار می شد. جوراب های پشمی دست بافت، نمونه ای دیگر از لباس های کرمانجی بود که در زمستان های سرد و سخت کوهستانی، مناطق خراسان استفاده می شد. امروزه افراد از قالی بافی، گلیم بافی، شیلوار دوزی کرمانج ها به عنوان صنایع دستی یاد می کنند. و در آخر باید ذکر کرد که کرمانج ها به کشتی باچوخه علاقه زیادی دارند و هر ساله در گود زینل خان، مسابقات سالانه آن را برگزار می کنند.

پوشش کرمانجی دارای زیبایی های خاص خود است. تنوع در رنگ و نقوش روی لباس ها، ریشه در فرهنگ این اقوام ایرانی دارد. لباس کرمانجی زنان، از دو بخش گُراس (پیراهن) و شیلوار (دامن پر چین) تشکیل شده است. گُراس یک پیراهن ساده و تقریبا بلند است که یقه خاصی ندارد، ولی بر روی آستین و قسمت جلویی آن نوارهایی با رنگ های شاد دوخته شده است. شیلوار یا همان دامن کوتاه پر چین اغلب از جنس مخمل است. رنگ شیلوارها اغلب قرمز و بنفش انتخاب می شود تا نوارهای دوخته شده بر روی آن، بیشتر نمایان باشد. جلیقه یکی دیگر از بخش های لباس کرمانجی است که به وسیله سکه های قدیمی تزئین می شود. این بخش از لباس در اصطلاح با دِراو (پول سکه ای) پوشش داده می شود و در هنگام حرکت صدایی موزون را تولید می کند. چارق، کفش محلی کرمانج های خراسانی

گلیم هنر دست زنان

گلیم هنر دست زنان گلیم، نوعی فرش پرزدار است که با درگیری تار و پود به یکدیگر ایجاد می‌شود و از جمله قدیمی‌ترین زیرانداز‌ها است که محققان سابقه هفت هزار ساله برای آن تخمین می‌زنند. الیاف استفاده شده در این زیرانداز عمدتا از نوع طبیعی بوده و بیشتر برای زیر انداز یا تزئین به کار می‌رود. طرح گلیم‌های تولیدی در این خطه متاثر از فرهنگ سنتی و محیط جغرافیایی طبیعی بافندگان است و در بیشتر روستا‌های استان هنگام بافت از نقشه استفاده نمی‌شود و از نقوش ذهنی که دارای تنوع بیشتری هستند، استفاده می‌شود. گلیم‌های تولیدی این خطه دارای بافت یک رو و دورو هستند و کاربری آن‌ها به عنوان روفرشی، رومیزی، جوال، خورجین، پادری، کناره، گلیم زیرانداز، گلیم تزیینی مانند تابلو، رختخواب بند، کوله پشتی، رومبلی، کفش و کیف زنانه، جوراب، دستکش و چاروق و زانو بند مرسوم است.

گلیم هنر دست زنان گلیم، نوعی فرش پرزدار است که با درگیری تار و پود به یکدیگر ایجاد می‌شود و از جمله قدیمی‌ترین زیرانداز‌ها است که محققان سابقه هفت هزار ساله برای آن تخمین می‌زنند. الیاف استفاده شده در این زیرانداز عمدتا از نوع طبیعی بوده و بیشتر برای زیر انداز یا تزئین به کار می‌رود. طرح گلیم‌های تولیدی در این خطه متاثر از فرهنگ سنتی و محیط جغرافیایی طبیعی بافندگان است و در بیشتر روستا‌های استان هنگام بافت از نقشه استفاده نمی‌شود و از نقوش ذهنی که دارای تنوع بیشتری هستند، استفاده می‌شود. گلیم‌های تولیدی این خطه دارای بافت یک رو و دورو هستند و کاربری آن‌ها به عنوان روفرشی، رومیزی، جوال، خورجین، پادری، کناره، گلیم زیرانداز، گلیم تزیینی مانند تابلو، رختخواب بند، کوله پشتی، رومبلی، کفش و کی

رودوزی های سنتی جلوه ای زیبا از طبیعت

رودوزی‌های سنتی، رودوزی سنتی هنر آراستن پارچه‌های ساده با بهره گیری از نخ‌های الوان با کمک سوزن و قلاب است. هنرمندان به مدد بخیه‌های ظریفی که بر منسوجات ساده می‌نشانند تلفیق زیبایی از صبر و شکیبایی و هنر را به نمایش می‌گذارند. رودوزی‌های سنتی یکی از گسترده‌ترین شاخه‌های هنر‌های سنتی است و در خراسان شمالی با توجه به تنوع قومیت‌ها از جمله کرمانج و ترکمن این هنر از جایگاه مناسبی برخوردار است. از انواع دوخت‌های این خطه گلدوزی روی پوستین، روی چاروق، ملیله دوزی و منگوله بافی، یراق دوزی و ابریشم دوزی، زنجیره دوزی، دوخت‌های کردی این منطقه، سنبله دوزی، زری دوزی و نوار دوزی را می‌توان نام برد.

رودوزی‌های سنتی، رودوزی سنتی هنر آراستن پارچه‌های ساده با بهره گیری از نخ‌های الوان با کمک سوزن و قلاب است. هنرمندان به مدد بخیه‌های ظریفی که بر منسوجات ساده می‌نشانند تلفیق زیبایی از صبر و شکیبایی و هنر را به نمایش می‌گذارند. رودوزی‌های سنتی یکی از گسترده‌ترین شاخه‌های هنر‌های سنتی است و در خراسان شمالی با توجه به تنوع قومیت‌ها از جمله کرمانج و ترکمن این هنر از جایگاه مناسبی برخوردار است. از انواع دوخت‌های این خطه گلدوزی روی پوستین، روی چاروق، ملیله دوزی و منگوله بافی، یراق دوزی و ابریشم دوزی، زنجیره دوزی، دوخت‌های کردی این منطقه، سنبله دوزی، زری دوزی و نوار دوزی را می‌توان نام برد.

سفره کردی

سفره کردی، رایج‌ترین هنر عشایر کرد، بافت نوعی گلیم به نام سفره کردی است که بازگو کننده داستان زندگی بافنده است. این هنر مختص به خراسان شمالی و از بافته‌های منحصر به فرد زنان کرد عشایر این خطه است . سفره کردی در ابعاد مختلف به نقش‌های بسیار زیبا و با مضامین و مفاهیم عمیق که ریشه در باور‌های این منطقه دارد، از جنس پشم بافته می‌شود. نقش‌های به کار رفته در این دست بافته‌ها نیز دارای تنوع بسیاری بوده که عمدتا شامل نقش‌های انتزاعی گیاهی، حیوانی و نقوش هندسی و بر اساس سه شکل مربع، مثلث و دایره است. صنایع دستی خراسان شمالی، گنجینه ای متفاوت از فرهنگ ها و معرفت ها ، یک جهان زیبایی را ، اینجا ببینید.

سفره کردی، رایج‌ترین هنر عشایر کرد، بافت نوعی گلیم به نام سفره کردی است که بازگو کننده داستان زندگی بافنده است. این هنر مختص به خراسان شمالی و از بافته‌های منحصر به فرد زنان کرد عشایر این خطه است . سفره کردی در ابعاد مختلف به نقش‌های بسیار زیبا و با مضامین و مفاهیم عمیق که ریشه در باور‌های این منطقه دارد، از جنس پشم بافته می‌شود. نقش‌های به کار رفته در این دست بافته‌ها نیز دارای تنوع بسیاری بوده که عمدتا شامل نقش‌های انتزاعی گیاهی، حیوانی و نقوش هندسی و بر اساس سه شکل مربع، مثلث و دایره است. صنایع دستی خراسان شمالی، گنجینه ای متفاوت از فرهنگ ها و معرفت ها ، یک جهان زیبایی را ، اینجا ببینید.

جاجیم رنگین کمانی از رنگ ها

جاجیم بافی، جاجیم دست بافته‌ای ضخیم شبیه پلاس یا گلیم که راه راه و رنگین است و مانند سایر دست بافته‌ها به عنوان زیرانداز استفاده می‌شود و جنس آن عمدتا از پشم انتخاب می‌شود. رنگ و نقش جاجیم متنوع و نماد‌هایی مانند جوان بودن بافنده و امید به آینده‌ای روشن را دربر دارد.

جاجیم بافی، جاجیم دست بافته‌ای ضخیم شبیه پلاس یا گلیم که راه راه و رنگین است و مانند سایر دست بافته‌ها به عنوان زیرانداز استفاده می‌شود و جنس آن عمدتا از پشم انتخاب می‌شود. رنگ و نقش جاجیم متنوع و نماد‌هایی مانند جوان بودن بافنده و امید به آینده‌ای روشن را دربر دارد.

منطقه گردشگری توریستی آبگرم (معروف به گرمه جو)

منطقه گردشگری توریستی آبگرم (معروف به گرمه جو)حدفاصل روستای بدرانلو و قراجه ازجمله مناطق دارای طبیعت بکرو خدادادی زیبا در دهستان بدرانلو می توان به آبگرم موجود در حاشیه جاده جدید بجنورد به استان گلستان(معروف به گرمه جو ) حد فاصل روستای بدرانلو و روستای قراجه ( کیلو متر۱جاده قراجه ) اشاره کرد که علیرغم زیبایی و وجود چشمه سار آب نسبتا گرم که امکان استفاده از آن در تمامی فصول سال وجود دارد ، متاسفانه تاکنون از سوی ادارات دولتی متولی امر ، هیچ گونه توجهی به این دّره ی زیبا نشده ، امید است با تامین اعتبار، اندکی سرمایه گذاری و سامان دهی ، این مکان را به یکی از قطب های گردشگری ، توریستی ، تفریحی و بسیار جذاب استان در مقایسه با بش قارداش و بابا امان بجنورد تبدیل گردد

منطقه گردشگری توریستی آبگرم (معروف به گرمه جو)حدفاصل روستای بدرانلو و قراجه ازجمله مناطق دارای طبیعت بکرو خدادادی زیبا در دهستان بدرانلو می توان به آبگرم موجود در حاشیه جاده جدید بجنورد به استان گلستان(معروف به گرمه جو ) حد فاصل روستای بدرانلو و روستای قراجه ( کیلو متر۱جاده قراجه ) اشاره کرد که علیرغم زیبایی و وجود چشمه سار آب نسبتا گرم که امکان استفاده از آن در تمامی فصول سال وجود دارد ، متاسفانه تاکنون از سوی ادارات دولتی متولی امر ، هیچ گونه توجهی به این دّره ی زیبا نشده ، امید است با تامین اعتبار، اندکی سرمایه گذاری و سامان دهی ، این مکان را به یکی از قطب های گردشگری ، توریستی ، تفریحی و بسیار جذاب استان در مقایسه با بش قارداش و بابا امان بجنورد تبدیل گردد

آثارملی - تاریخی بدرانلو

روستای بدرانلو دارای دو اثر ملی تاریخی ، مربوط به دوره ی اسلامی و به نام های تپه ی غلامرضا (غلامرضا تپه ) و تپه ی زمان بیک (زمان بیک تپه) درغرب روستا می باشد که در تاریخ ۱۳۴۶/۱/۲۳ به شماره های۷۱۲و۷۱۳ درفهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده اند.

روستای بدرانلو دارای دو اثر ملی تاریخی ، مربوط به دوره ی اسلامی و به نام های تپه ی غلامرضا (غلامرضا تپه ) و تپه ی زمان بیک (زمان بیک تپه) درغرب روستا می باشد که در تاریخ ۱۳۴۶/۱/۲۳ به شماره های۷۱۲و۷۱۳ درفهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده اند.